De landschappen van Hein Verwer

De landschappen van Hein Verwer
Elk concertseizoen biedt de Zeeuwse Concertzaal in de foyer en de salon ruimte aan een beeldend kunstenaar. Dit jaar zijn wij heel erg enthousiast over de landschapskunst van de Zeeuwse kunstenaar Hein Verwer.
Na zijn studie aan de academie voor beeldende vorming in Tilburg heeft Hein Verwer het landschap als belangrijk onderwerp voor zijn werk gehouden. Zolang er kunst gemaakt is, speelt het landschap daarin een belangrijke rol. De grottekeningen met jachtvelden, Griekse schalen en potten met gestileerde planten en dieren, Japanse tuinen, bijbelse miniaturen en  getijdenboeken, om maar een willekeurige opsomming te geven. Elke tijd heeft zijn eigen verbeelding, bezwering, betovering, ritueel, uitdrukking of statement. Het landschap bergt een bedreiging en een extase in zich. Schoonheid en leed. Vruchtbaarheid en dood. Het is die ene horizontale lijn of die duizenden verticalen van het woud. Maar ook de dagelijkse wandeling naar de bakker voert ons door ons dagelijks landschap.

Wat is er nu mooier om met blote voeten door de zompige klei te struinen op een drooggevallen schor? Het zuigende geluid vergezeld van de roep van een paar kleine sternen, vroeg in de morgen met een laagstaande zon en nog veel nevel op het water. Hein Verwer ziet deze wereld als een aantal horizontale banen. Grijszwarte blubber, een grijsblauwe baan die overgaat in een zilveren spiegeling van het water. De oranje gloed weet niet goed hoe te mengen met het blauw boven en onder zich. De overgang van water naar lucht is niet te onderscheiden. Er is geen horizon.

Een snelweg in de regen. Echte regen. Grote pikzwarte wolken rollen je tegemoet. Een kleine wereld met snelzwiepende ruitenwissers. Alles midden op de dag in grijstinten. Sterretjes van de koplampen, zwart asfalt en witte strepen. Bomen flitsen voorbij in het grijsgroen. Een bliksemflits. Alles ineens koud blauwig verlicht. De voorganger is moeilijk te zien. Rode rondjes die op afstand blijven. Zwiep, zwiep, zwiep, zwiep, links, rechts, links, rechts, links, rechts.

Alleen maar water en zoveel kleuren, midden op de Atlantische oceaan. Vijfduizend meter naar beneden : water. Vijfduizend kilometer oost en west :  water. Naar het noorden en het zuiden nog veel meer water. En naar boven een sterrenhemel van een onmetelijke grootte. De horizon is een cirkel. Zelfs in de nacht zijn laag op laag gestapelde kleurnuances te zien. Het verschil in reflectie op het water dichtbij en veraf. Een nevelbaan in de lucht. De breking van het licht in de dampkring. Een rimpeling op de lange deining.

Kijk voor meer informatie op de site van Hein Verwer.